မြန်မာနိုင်ငံသည် စိုက်ပျိုးရေးနိုင်ငံဖြစ်ရာ စိုက်ပျိုးရေးကဏ္ဍသည် နိုင်ငံ့စီးပွားရေး၏ကျောရိုးဖြစ်သည်။ စိုက်ပျိုးရေးသည် နိုင်ငံ့ GDP ၏ သုံးပုံတစ်ပုံကျော်ကို ပံ့ပိုးပေးပြီး သန်းနှင့်ချီသောလူများ၏ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းကို ထောက်ပံ့ပေးပါသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ခေတ်မီစိုက်ပျိုးရေးအလေ့အထ၏ အရေးပါသောအစိတ်အပိုင်းတစ်ခုမှာ ပိုးသတ်ဆေးများဖြစ်လာခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို စိုက်ပျိုးရာတွင် ပိုးသတ်ဆေးအလွန်အကျွံသုံးစွဲခြင်းသည် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် လူသားကျန်းမာရေးအတွက်လည်း အန္တရာယ်ဖြစ်စေနိုင်ပါသည်။
မြန်မာနိုင်ငံတွင် ပိုးသတ်ဆေးအသုံးပြုမှုသည် မကြာသေးမီနှစ်များအတွင်း သိသိသာသာတိုးမြင့်လာခဲ့သည်ရာ ၂၀၁၈ခုနှစ်တွင် စိုက်ပျိုးရေး၊ မွေးမြူရေးနှင့်ဆည်မြောင်းဝန်ကြီးဌာန၏ထုတ်ပြန်ချက်အရ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ပိုးသတ်ဆေးတန်ချိန် ၁၂၀၀ အသုံးပြုခဲ့မှုအရ အများစုမှာ တရုတ်နိုင်ငံနှင့် ထိုင်းနိုင်ငံတို့မှ တင်သွင်းနေကြောင်း သိရသည်။ အဆိုပါ ဓာတုပစ္စည်းများကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့်သုံးစွဲလာခြင်းကြောင့် ယခုအခါ တောင်သူများက ၎င်းတို့၏အထွက်နှုန်းတိုးရန်နှင့် သီးနှံများကိုကာကွယ်ရန် ပိုးသတ်ဆေးကို အားကိုးအားထားလာကြသည်။ သို့သော် ပိုးသတ်ဆေးအသုံးပြုခြင်းသည် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့်လူ့ကျန်းမာရေးကိုထိခိုက်စေနိုင်ခြင်း၊ မြေဆီလွှာ၊ ရေနှင့်လေကိုညစ်ညမ်းစေနိုင်ခြင်း၊ ပိုးမွှားများကိုသတ်ရန် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသော်လည်း ၎င်းတို့သည် အကျိုးပြုအင်းဆက်များ၊ ငှက်များနှင့် နို့တိုက်သတ္တဝါများအပါအဝင် အခြားသက်ရှိများကိုပါ ဒုက္ခပေးခြင်း၊ သီးနှံများပေါ်တွင် ပိုးသတ်ဆေးဖျန်းသောအခါ၊ ၎င်းတို့သည် မြေဆီလွှာနှင့် ရေထဲသို့စိမ့်ဝင်နိုင်ပြီး ၎င်းအရင်းအမြစ်များကိုညစ်ညမ်းစေပြီး အခြားသက်ရှိများအတွက် အန္တရာယ်ဖြစ်စေခြင်း၊ လေဖြင့်သယ်ဆောင်ပြီး လေထုကိုညစ်ညမ်းစေကာ လူနှင့်တိရိစ္ဆာန်များတွင် အသက်ရှူလမ်းကြောင်းဆိုင်ရာပြဿနာများကိုဖြစ်စေနိုင်ခြင်း၊ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ဆိုင်ရာအန္တရာယ်များအပြင် ပိုးသတ်ဆေးများသည် လူသားများအပေါ် ဆိုးရွားသောကျန်းမာရေးဆိုင်ရာသက်ရောက်မှုများရှိနိုင်ခြင်းတို့ကြောင့် ပိုးသတ်ဆေးများနှင့်ထိတွေ့မှုသည် ကင်ဆာ၊ အာရုံကြောဆိုင်ရာ ချို့ယွင်းမှု၊ မျိုးပွားမှုဆိုင်ရာပြဿနာများနှင့် မွေးရာပါချို့ ယွင်းမှုများအပါအဝင် ကျန်းမာရေးပြဿနာများစွာနှင့် ဆက်စပ်လျက်ရှိသည်။ လယ်သမားများနှင့် လယ်ယာလုပ်သားများသည် ၎င်းတို့၏လုပ်ငန်းခွင်အတွင်း ပိုးသတ်ဆေးများနှင့် တိုက်ရိုက်ထိတွေ့လေ့ရှိသောကြောင့် ထိတွေ့မှုအန္တရာယ်ကို အထူးခံစားရပါသည်။ သို့သော်လည်း စားသုံးသူများသည် ၎င်းတို့စားသောအစားအစာမှတစ်ဆင့် ပိုးသတ်ဆေးများနှင့်လည်း ထိတွေ့နိုင်သည်။ စင်စစ်အားဖြင့် ၂၀၁၄ခုနှစ်တွင် ပြုလုပ်ခဲ့သောလေ့လာမှုတစ်ခုအရ ရန်ကုန်မြို့ရှိ ဈေးများတွင် ရောင်းချသည့်ဟင်းသီးဟင်းရွက် ၇၀% ကျော်တွင် ပိုးသတ်ဆေးများပါဝင်နေကြောင်း တွေ့ရှိရသည်။ အထူးသဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံတွင် စိုက်ပျိုးထားသောဟင်းသီးဟင်းရွက်များသည် ပိုးသတ်ဆေးညစ်ညမ်းမှုအန္တရာယ်ရှိသည်။ စက်မှုနှင့်သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးအရင်းအမြစ်များမှ လေထုနှင့်ရေထုညစ်ညမ်းမှုမြင့်မားသော နေရာများသည် မကြာခဏညစ်ညမ်းမှုကြီးမားပါသည်။ ထို့ပြင် အဆိုပါဒေသများရှိ တောင်သူအများစုသည် ၎င်းတို့၏သီးနှံများကို ပိုးမွှားနှင့်ရောဂါများမှကာကွယ်ရန် ပိုးသတ်ဆေးများကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့်အသုံးပြုကြသည်။ ပိုးသတ်ဆေးများ၏ နောက်ထပ်အန္တရာယ်မှာ အစားအစာကွင်းဆက်တွင် စုပုံနေနိုင်သည်။ ပိုးသတ်ဆေးများသည် မကြာခဏခံနိုင်ရည်ရှိစေရန် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသောကြောင့် ၎င်းတို့သည် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် အချိန်ကြာမြင့်စွာရှိနေနိုင်သည်။ ၎င်းသည် အစားအသောက်ကွင်းဆက်တွင် ပိုးသတ်ဆေးများအစုလိုက်အပြုံလိုက်ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်ပြီး လူ့ကျန်းမာရေးကိုထိခိုက်စေနိုင်သည့် အကျိုးဆက်များဖြစ်လာနိုင်သည်။ မြို့ပြဒေသများတွင် ပိုးသတ်ဆေးအသုံးပြုခြင်းသည် လူသားတို့၏ကျန်းမာရေးကို အထူးအန္တရာယ်ဖြစ်စေသည်။ လေ့လာမှုများအရ အဆိုပါဒေသများတွင် နေထိုင်သူများသည် စိုက်ပျိုးမြေနှင့်နီးကပ်သောကြောင့် ပိုးသတ်ဆေးများထိတွေ့နိုင်ခြေပိုများကြောင်း တွေ့ရသည်။ ထို့ပြင် အဆိုပါနေရာများတွင် လုံလောက်သောမိလ္လာနှင့် စွန့်ပစ်ပစ္စည်းများစီမံခန့်ခွဲရေး အဆောက်အအုံများမကြာခဏချို့တဲ့နေသဖြင့် ပိုးသတ်ဆေးနှင့် အခြားညစ်ညမ်းမှုများနှင့် ထိတွေ့နိုင်ခြေကို ပိုမိုမြင့်မားစေပါသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် စိုက်ပျိုးထားသောဟင်းသီးဟင်းရွက်စားသုံးသူများသည်လည်း ပိုးသတ်ဆေးနှင့်ထိတွေ့မှုအန္တရာယ်ကြုံတွေ့နေရပါသည်။ တချို့သောဟင်းသီးဟင်းရွက်များတွင် နိုင်ငံတကာစံနှုန်းအရ သတ်မှတ်ထားသောအကြွင်းအကျန်ကန့်သတ်ချက်ထက်ကျော်လွန်သော ပိုးသတ်ဆေးများ မြင့်မားစွာပါရှိသည်ကို လေ့လာတွေ့ရှိခဲ့သည်။ ဤအချက်သည် မြန်မာနိုင်ငံတွင် ပိုးသတ်ဆေးအသုံးပြုမှုကို ပိုမိုကောင်းမွန်သောစည်းမျဉ်းစည်းကမ်းနှင့် စောင့်ကြည့်စစ်ဆေးရန်လိုအပ်ကြောင်း မီးမောင်းထိုးပြပါသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ပိုးသတ်ဆေးနှင့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ထုတ်လုပ်မှုအန္တရာယ်များကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းရန်ကဲ့သို့သော အစီအမံများစွာဆောင်ရွက်နိုင်ရေးအတွက် ပထမဦးစွာ နိုင်ငံအတွင်း ပိုးသတ်ဆေးသုံးစွဲမှုပိုမိုကောင်းမွန်လားအောင် ကြပ်မတ်စစ်ဆေးရန် လိုအပ်ပါသည်။ ရှိပြီးသားစည်းမျဉ်းများကို တင်းကြပ်စွာပြဋ္ဌာန်းခြင်း၊ အန္တရာယ်ရှိသော ပိုးသတ်ဆေးအသုံးပြုမှုကို ကန့်သတ်သည့်စည်းမျဉ်းအသစ်များရေးဆွဲခြင်း၊ လယ်သမားများအား တိုးမြှင့်လေ့ကျင့်သင်ကြားခြင်း၊ ပညာပေးခြင်းများ၊ ပိုးသတ်ဆေးအသုံးပြုမှုတိုးမြှင့်ခြင်းနှင့် စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းများပြဋ္ဌာန်းခြင်းနှင့် ပိုးသတ်ဆေးအပေါ် မှီခိုမှုလျော့နည်းစေသည့် ပိုမိုရေရှည်တည်တံ့သောစိုက်ပျိုးရေးအလေ့အကျင့်များဆီသို့ ကူးပြောင်းခြင်းတို့မှာ အရေးကြီးပါကြောင်း ရေးသားတင်ပြလိုက်ရပါသည်။
DOCA(ကယား)