လက်ဖက်ပင်၏စိုက်ပျိုးပုံနှင့်အသုံးဝင်ပုံ

လက်ဖက်သည် အနံ့ပါသောအရွက်တစ်မျိုးဖြစ်သည်။လက်ဖက်သည် အာရှတိုက်တွင် စတင်စားသုံးခဲ့သော နေရာတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။တရုတ်နိုင်ငံတွင် လက်ဖက်ခြောက်(အခါးခြောက်) ယဉ်ကျေးမှုထွန်းကားခဲ့ပြီး ၊ အိန္ဒိယနိုင်ငံတွင် လက်ဖက်ခြောက်( အချိုခြောက်) ယဉ်ကျေးမှု ထွန်းကားခဲ့ပါသည်။ကမ္ဘာပေါ်ရှိ လက်ဖက်ယဉ်ကျေးမှုများတွင် မြန်မာနိုင်ငံရှိ လက်ဖက်ယဉ်ကျေး မှုမှာ တမူထူးခြားပါသည်။မြန်မာ့ရိုးရာလက်ဖက်ယဉ်ကျေးမှုတွင် လက်ဖက်ကို လက်ဖက်စိုနှင့် လက်ဖက်ခြောက် ဟူ၍နှစ်မျိုး အသုံးပြုကြသည်။

          လက်ဖက်ခြောက်ကို ရေနွေးပူထဲထည့်ကာ လက်ဖက်ရည် ၊ လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ၊ ရေ‌နွေးကြမ်း ၊ အခါးရေ အဖြစ်သောက်သုံးကြပါသည်။လက်ဖက်ရည်သည် ရေပြီးလျှင် ကမ္ဘာပေါ်တွင် သောက်သုံးမှုအများဆုံးဖြစ်သော သောက်စရာတစ်ခုဖြစ်သည်။အိန္ဒိယတို့၏ လက်ဖက်ရည်အချိုခြောက်ကို ရေနွေးတွင်သေချာနှပ်၍ နွားနို့နှင့်သကြား ထည့်ဖျော် သောက်သုံးကြသည်။လက်ဖက်ရွက်ကို အချဉ်ဖောက်၍နှပ်ခါ ရရှိလာသောလက်ဖက်စိုကို အစာပလာမျိုးစုံရော၍ လက်ဖက်သုပ်အဖြစ်လည်း စားသုံးကြသည်။

          လက်ဖက်ပင်သည် မူရင်းဒေသဖြစ်သော ဧရာဝတီမြစ်ဖျားခံရာ မြန်မာနိုင်ငံအရှေ့ မြောက်ပိုင်း ၊ တရုတ်နိုင်ငံနယ်စပ်ဒေသများနှင့် ရှမ်းပြည်နယ်အရှေ့ပိုင်းဒေသများတွင် အများဆုံး စိုက်ပျိုးကြသည်။လက်ဖက်ပင်၏ သန်စွမ်းမှုအပေါ်အကြောင်းပြု၍ လက်ဖက်ရွက်များကို တစ်နှစ် လျှင် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ခူးယူနိုင်သည်။ပူအိုက်သော ဒေသများတွင်နွေခြောက်လအတွင်း ရက် သတ္တတစ်ပတ်လျှင် တစ်ကြိမ်မျှခူးယူနိုင်ပြီး အေးသောဒေသများတွင် ခူးသည့်အကြိမ်ရေအတွက် ကိုလျော့ပေးရပါသည်။လက်ဖက်ပင်များမှ အရွက်များကိုခူးရာတွင် အကုန်မခူးရဘဲ အပင်များမနာ အောင်လည်း အထူးဂရုစိုက်ပေးရပါသည်။

DOCA(မန္တလေး)