ကမ္ဘာကြီးတိုးတက်လာသည်နှင့်အမျှ စက်မှုကိရိယာများပိုမိုအသုံးပြုလာခြင်းကြောင့် အပူချိန် မြင့်တက်လာသောအခါ မြန်မာ့ရိုးရာချည်ထည်များကို အများအပြားဝတ်ဆင်လာကြပါသည်။ ထို့နည်းတူ အညာဒေသတွင်လည်း ဝယ်လိုအားလိုအပ်ချက်အရ လုပ်ငန်းများတွင် ကျယ်လာစေရန် လက်ယက္ကန်းများ နေရာတွင် စက်ယက္ကန်းများ အစားထိုးဝင်ရောက်ကာ ကျယ်ကျယ် ပြန့်ပြန့် လုပ်ကိုင်လာကြပါသည်။ အထည်ယက်လုပ်ရာတွင် လိုအပ်သောချည်အတွက် ပြည်ပမှဝင်ရောက် လာသောချည်များကိုနီးစပ်ရာမြို့ရှိ ကုန်သည်များထံမှ ပြန်လည်ဝယ်ယူ၍ ဆေးဆိုးခြင်း၊ ချည်စာ နင်းခြင်း၊ ချည်ချခြင်းနှင့် ယက္ကန်းချည်ခြင်း အစရှိသဖြင့် အဆင့်ဆင့်လုပ်ကိုင်ကြရာတွင်လည်း ယခင်ကလုပ်သား အင်အားကို အသုံးပြုကြသော်လည်း ယခုအခါတွင် စက်အစားထိုး လုပ်ကိုင် လာကြပါသည်။
ထိုကဲ့သို့ ယောက်ျားဝတ် ပုဆိုးယက်လုပ် ကြရာတွင်အတိုင်ချည်(၄၀)ချည်ကို အသုံးပြု၍ အဖောက်ချည်အဖြစ် (၂၀) ချည် (ကပြား)နှင့် (၄၀) ချည်ကို အသုံးပြုကြသည်။ စက်ယက္ကန်း ပုဆိုးတစ်တန်းလျှင် အတိုင်ချည် (၁၂)ထုပ်၊ တစ်ထုပ်လျှင် အလိမ်(၄၀)၊ တစ်လိမ်လျှင်(၅)ခင် ပါဝင်ပြီး အတိုင်ချည်နှင့် အဖောက်ချည် ညီတူညီမျှ အသုံးပြုကြရသည်။ ယက္ကန်းတစ်ဆင်၏ အထွက်နှုန်းမှာ (၁၂) ထုပ်တန်း တစ်တန်းလျှင် ကွင်း(၄၀၀)ကျော် (၅၀၀) နီးပါးထွက်သည်ဟု လည်းသိရပါသည်။ အထည်ဈေးနှုန်းမှာ (၄၀x၄၀) ချည် တစ်ကွင်းလျှင် ကျပ်(၉၅၀၀)နှုန်းနှင့် (၄၀x၂၀)ချည် တစ်ကွင်းလျှင် (၆၅၀၀) ကျပ်နှုန်းဖြင့် ရောင်းချကြောင်း ယခုအခါလျှပ်စစ်မီး အခက်အခဲများကြောင့် ယခင်ကာလများကဲ့သို့ မတွင်ကျယ်လှသော်လည်း မိမိတို့ဒေသအတွင်း သာမက နီးစပ်ရာဒေသများသို့လည်း ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားလျက်ရှိကြောင်း သိရပါသည်။
DOCA(မန္တလေး)